مهر ماه ۱۴۰۱بود که بالاخره تصمیم گرفتم ورزش کردن مداوم را شروع کنم. به اصرار دوستان و آشنایان بدنسازی را انتخاب کردم. از ورزش‌های انفرادی و دستگاهی خوشم نمی‌آمد اما برای تناسب اندام و افزایش وزن لازم بود. اولین روزی که وارد باشگاه شدم، مربی قد، وزن و سنم را پرسید و مطابق با آن برنامه‌ای برایم نوشت. باید هر روز یک ساعت قبل از تمرین ۱ لیوان شیر، یک عدد موز، سه عدد خرما و یک قاشق کره بادام‌زمینی را مخلوط می‌کردم و می‌نوشیدم. محال بود روزی تغذیه‌ام را فراموش کنم. حداکثر تا نیم‌ساعت بعد از ورزش، باید تخم‌مرغ و سیب‌زمینی آب‌پز یا سالاد ماکارانی می‌خوردم. اوایل ذوق ورزش کردن باعث می‌شد با دقت و موبه‌مو برنامه تغذیه‌ام را رعایت کنم. اکثر مواقع از صبح وعده پس از باشگاهم را می‌پختم و داخل یخچال می‌گذاشتم.

با گذر زمان، پخت‌وپز غذاهای بعد از باشگاه دلم را زد. هربار که می‌خواستم از زیر آشپزی قسر در بروم، مادرم مچم را می‌گرفت. اگر حوصله آشپزی نمی‌داشتم مادرم زحمتش را می‌کشید. ماه رمضان فرصتی بود که یک ماهی از باشگاه دور شوم. باشگاه نرفتن همان و تنبل شدنم همان. بلافاصله بعد از ماه رمضان، باشگاه رفتن را شروع کردم. پشتم حسابی باد خورده بود و باید دوباره غذا درست می‌کردم. غصه عالم و آدم من را گرفته بود. یک ماهی خودم را موظف کردم که به برنامه باشگاهم عمل کنم. تازه با روند قبلی گرم گرفته بودم که مربی‌مان اعلام کرد قرار است باشگاه عوض شود.

وقفه جدید بین تمرین‌هایم چندان سخت نبود. در این فاصله یوگا را جدی‌تر دنبال می‌کردم. باشگاه جدید افتتاح شد. این باشگاه بوفه مجهزی داشت. از کیک گرفته تا انواع نوشیدنی پروتئینی در یخچال بوفه‌مان قرار داشت. روز دوم تمرین، مربی برنامه جدیدم را روی کاغذ نوشت. روی کاغذ برنامه‌مان لوگوی باشگاه چاپ شده بود. تغذیه‌ام یکنواخت شده بود و به قول متخصصین تغذیه وزنم استپ شده بود. مسئله را که با مربی‌مان مطرح کردم،دستور غذایی جدیدی نوشت. تنوع غذاها این بار بیشتر از برنامه‌های قبلی بود و من سر از پا نمی‌شناختم. باید قبل از باشگاه نان تست، کره بادام زمینی، موز و عسل می‌خوردم. اما مربی به جای یک قاشق عسل، نوشت:« یک قاشق عشق». وقتی به برنامه نگاه کردم گل از گلم شکفت.

«یک قاشق عشق». همین عبارت ساده، باشگاه رفتن را برایم دل‌نشین‌تر کرده است.