اول راهنمایی که بودم باید برای دوستمان نامه‌ای می‌نوشتیم. نامه‌ها را معلم جمع‌آوری می‌کرد و با صدای بلند می‌خواند. در نهایت رای می‌گرفتند و کسی که بهترین نامه را نوشته بود نمره مازاد دریافت می‌کرد.آن زمان نامه نوشتن را عملی مضحک می‌دانستم. آن هم برای کسی که هر روز می‌دیدمش. با هر زحمتی که بود نامه‌ای نوشتم و تحویل معلم دادم. فکر نمی‌کردم سال‌ها بعد همان نامه نوشتن به دادم برسد. دبیرستانی بودم و با پدرم در مورد شرکت در مهمانی‌های خانوادگی بحثمان شد. نمی‌خواستم شب‌های امتحان را در خانه‌ای غیر از خانه خودمان سپری کنم. درخواستم را در قالب نامه‌ای نوشتم و در جیب پیراهن پدر گذاشتم. صبح که از خواب بیدار شدم با درخواستم موافقت شده بود.

تابستان ۱۴۰۱ نامه‌ای برای دوستم نوشتم.در اولین نامه‌ام به تولدی که برای خواهرم گرفته بودم اشاره کردم. در نامه‌های بعدی به تئاتری که با هم رفتیم، به قدم‌زدن‌هایمان درکوچه پس کوچه‌های شهر اشاره کردم. پس ازخواندن نامه‌ها، در پیامکی برایم نوشت:« زهراااا، چه روح لطیفی داری دختر. کاش لایق این همه احساس پاکت باشم». با دیدن بازخوردش تصمیم گرفتم نامه نوشتن را ترک نکنم. گاهی برای خودم نامه می‌نویسم، گاهی برای اعضای خانواده و گاهی برای دوستانم. من نامه می‌نویسم چون:

• نامه یادگاری ارزشمندی است: نامه‌ها من را به سال‌ها قبل می‌برند. به زمانی که استفاده از شبکه‌های اجتماعی چندان رایج نبود و همین دست‌نوشته‌های به ظاهر ساده دنیایی از احساس را منتقل می‌کردند.
• تقویت ارتباطات: این مورد نیازی به گفتن ندارد. در ابتدای متن مثال‌هایی برای این قسمت نوشته‌ام.
• سلامت روان: هنگامی که استرس دارم، نامه‌ای از طرف زهرای سال‌ها بعد به زهرای فعلی می‌نویسم. همه‌چیز را برایش شرح می‌دهم. از شرایط کار گرفته تا حال روحی و جسمی. این نامه‌ها امید را درونم زنده می‌کنند.
• بیان ناگفته‌ها: گاهی خجالت می‌کشم احساساتم را بروز دهم. در چنین مواقعی دست به دامن کلمات می‌شوم. نامه‌ها مخزن احساساتم هستند.

من گاهی برای کسانی که تابه‌حال ندیدمشان هم نامه می‌نویسم. این نوشتن‌ها دریچه‌ای از خودشناسی را به رویم می‌گشایند. آخرین نامه‌ای که نوشتم خطاب به دوستم بود. هنگام نوشتن نامه سوالی ذهنم را درگیر کرده بود که با توضیح دادنش مسئله برایم روشن شد. امیدوارم به‌موقع به دستش برسد.